
HET KIND IN HET GRAS



Op zoek naar het kind, maar waar moet je nu beginnen? Je bent het zo lang geleden al uit het oog verloren en je hebt, misschien al jaren, niet meer geluisterd naar de wensen van je kind. Alleen het moment van het liggen in het gras kun je je goed herinneren, maar dat was vast niet het enige wat het kind deed. Of wel? Nee, nee, het had het over avonturen, dromen en spelen en hutten. Hutten bouwen… echte boomhutten? Hutten met dekens en stoelen in de woonkamer? Of hutten van blokken? Hoe dan ook, eigen kleine plekjes creëren. Dat klinkt als iets wat een kind zou doen als het zich terug wil trekken.
Je sluit je ogen en haalt de herinnering verder naar voren. De geur van aarde en buitenspelen. De hut zal dan toch vast buiten zijn?
Op dat moment zie je dat het gras op sommige plekken vertrapt lijkt te zijn. Voetstappen. Slepende voetstappen in het hoge gras leiden richting een bos in de verte. Aha, dan moet het een boomhut zijn! Dus toch!
Een kwestie van die hut vinden en het kind weer mee naar huis krijgen, het vasthouden en nooit meer zo los laten. Toch?
Je aarzelt. De weide ligt stil en uitgestrekt voor je uit. Een lieveheersbeestje klimt langs een van de sprieten omhoog tot het punt waarop de spriet geknakt en gescheurd is. Rauw, agressief. Niets wat lijkt te komen door een klein kindervoetje. Het beestje open z’n schild en vliegt weg, alsof het hier niks mee te maken wil hebben.
Je voelt in je hele lijf dat er meer aan de hand is met je innerlijke kind dan alleen weggelopen omdat het niet genoeg aandacht kreeg. Iets heeft het meegenomen met harde hand. Meegevoerd naar dat bos in de verte?
Je schudt het van je af. Je weet helemaal niet of dit waar is. Sterker nog, je weet helemaal niet meer wie je innerlijke kind is en of dit gedrag is wat je van het kind kunt verwachten. Het ‘kind in het gras' lag in het gras. En nu niet meer. Dat is alles wat je nog weet…
Je begint toch alvast rustig het spoor in het gras te volgen. En bij elke stap die je zet komen er flarden voorbij van meer herinneringen aan het kind dat jij ooit was.
Sommige plekken in deze uitgestrekte weide lijken extra om je aandacht te roepen. Eenmaal dichtbij zo’n plek, fluistert de aarde je naar de grond en kan je jezelf er niet van weerhouden om stil te staan, je in het gras neer te leggen en te voelen hoe de grond daar aanvoelt. Elke plek met weer andere bloemen en andere beestjes die je vertellen van hoe het vroeger was; toen het kind op een dag daar had gelegen. Hoe ze het kind hebben gekend en wat ze met het kind hebben meegemaakt. De weide blijkt een lappendeken van vergeten kinderlijk geluk.


VIDEO UITLEG: KINDBELOFTE

AFSTEM OPDRACHT: JOUW INNERLIJKE KIND
Instructies over het doen van de Afstem opdrachten kun je vinden op de pagina "Hoe werkt het?"
Neem een moment van een half uur waarin je pen en papier pakt, je wandelschoenen aantrekt of je yogamatje uitrolt en stel jezelf de volgende vragen:
-
Wat kon je als kind uren lang doen?
-
Wie waren je vrienden?
-
Had je een favoriete knuffel of speelgoed?
-
Waar kon je jaloers op zijn bij andere kinderen?​
-
Had je een favoriet kledingstuk? Waarom was dat je favoriet?
-
Kun je een herinnering als kind boven halen waarin je heel gelukkig was?
-
Zijn er dingen die je gedaan hebt als kind, die verrassend waren voor anderen?
-
Als je nu praat over jezelf als kind, hoe praat je dan over hem/haar? Hoe omschrijf je jezelf dan en komen die woorden van jou of van horen zeggen?
Neem de tijd om deze reflecties op te schrijven. Dit is jouw eerste stap in het avontuur.
DOWNLOADS BIJ DIT HOOFDSTUK
Extra's - Pinterest Collage Maken mini tutorial