In 2018 werkte ik als Visual Designer in een team voor een groot Amerikaans bedrijf. Ik was mega trots op mijzelf. Ik had twee jaar thuis gezeten om voor mijn eerste kind te zorgen en had nooit verwacht dat ik, hoogzwanger van de tweede, nog aangenomen zo worden met zo'n gat in mijn cv. Ik voelde de drang om mij te bewijzen. Ik was als eerste op de werkvloer, sjeesde tussen kantoor en creche om mijn kind te voeden (geen van mijn beiden kinderen hebben ooit een flesje geaccepteerd) en ik kreeg ook nog een toffe opdracht waar ik zelf heel hard voor gewerkt had.

​

Toen kreeg mijn schoonmoeder een hersenbloeding, mijn partner werd overspannen, mijn jongste kind  lag in het ziekenhuis omdat ze niet goed groeide en mijn oudste (toen 3 jaar) brak zijn arm.

Mijn manager nam me bij zich: 'San, hoe gaat het met jou? Dit houd je toch niet vol zo?' Maar ik kon alleen nog maar denken in checklijstjes en agenda's. Als ik alles goed in elkaar zou puzzelen moest het te doen zijn. Een gebroken arm, zit in het gips, check. Kind in het ziekenhuis, wordt verzorgd door verpleging, check. Eten, check. Bezoek aan revalidatiecentrum, check. Check, check, check, check...

​

Het weekend daarop stond ik op en kon ik mijzelf niet meer aankleden. Mijn spieren waren vast komen te zitten in een overlevingsstand. Standje adrenaline. Ik moest alles loslaten.

​

Het was tijd voor hulp. Mijn arbo arts was gelukkige een aardige vrouw. Ze gaf mij een boek over hoogsensitiviteit om te kijken of ik er iets in zou herkennen. En of! Ik herkende alles, maar naast opluchting voelde ik ook een soort weerstand. Ik heb mijn hele leven al geprobeerd om 'normaal' te zijn en nu zegt dit dat ik anders ben?

​

Ik ging op onderzoek uit door verschillende cursussen te volgen over hoogsensitiviteit en kwam er achter dat mijn leven helemaal niet zo zwaar had hoeven zijn als ik meer van mijzelf begrepen had. Als ik beter begeleid zou zijn.

​

Ondertussen waren we al 2 jaar verder en kon ik nog niet volledig terug aan het werk. Er was heel veel op te ruimen. Ik kwam er achter dat ik totaal niet meer wist wie ik eigenlijk was en er werd een gegeneraliseerde angsstoornis bij mij geconstateerd.

Er moest een aanvraag voor een WIA uitkering gedaan worden (arbeidsongeschiktheidsuitkering). Toen die, tot ieders verrassing, werd toegekend, werd de sfeer op werk onmiddelijk grimmig. Ze wilden zsm van mij af, ondanks dat mijn hele traject gericht was op het terugkeren naar mijn oude functie. Een mega zware strijd volgde.

​

Alles lag op z'n gat. Mijn relatie liep stuk en daarmee viel mijn gezin uit elkaar. En ondertussen viel mijn werkgever mij aan in een uitputtende manipulatie strijd om van mij af te komen. Op zoek naar een woning voor mij en mijn kinderen en een intens therapie traject. Geen kattenpis. Maar ik maakte een geheel nieuwe start.

​

Een nieuw leven, maar hoe ging ik die nu invullen? Toen nam ik de sprong en ik hoorde mijzelf luid en duidelijk tegen het UWV zeggen: 'ik wil voor mezelf beginnen.'

​

Tot mijn verbazing zagen ze van het UWV mij dat wel doen en ze boden mij een ondernemerstraject aan. Ik schreef een bedrijfsplan voor een webshop voor handgemaakte interieurproducten. Een onderneming die ik jaren daarvoor al begonnen was met een goede vriendin, maar nooit een serieuze kans had gegeven. Ik zette een mooie presentatie in elkaar en hield een mooie pitch voor de groep deelnemers van de workshop.

​

Krekels. Niemand leek er echt enthousiast van te worden. Ik snapte er niks van. Ik stopte er nu toch alles in wat ik had?

​

Alles veranderde toen ik een gesprek met mijn begeleider hierover had en daarin alles mee nam wat ik geleerd had over mijn hoogsensitiviteit en angststoornis. 'Je kunt ook goed schrijven, weet je dat Sanne? Heb je daar al eens iets mee gedaan?' Uhm, ja ik schrijf al mijn hele leven heel veel en ik wilde als kind altijd illustrator en schrijver van kinderboeken worden.

Wat als je die droom nu eens najaagt? Een prentenboek voor hoogsensitieve kinderen. Ik had het verhaal al liggen, omdat ik mijn zoontje (toen 7 jaar en hoogsensitief) de begeleiding wilde geven die ik gemist heb.

​

Ik schreef mijn bedrijfsplan voor het realiseren van het prentenboek, presenteerde het met een brok in mijn keel en kreeg de mooiste, hartverwarmende reacties.

​

Hoe meer mensen ik sprak over mijn plan voor het boek, hoe enthousiaster mensen werden en hoe vaker ik waardevolle, diepgaande gesprekken kon hebben over gevoelens, emoties, beklemmende gedachten, mentale stoornissen. Ik ging open over mijn eigen mentale stoornis praten en durfde steeds meer mijn stem te laten horen in de groepstherapie die ik toen volgde.

​

Ik zette mijn hoogsensitiviteit in om aan te voelen wat iemand nodig had in een gesprek en ik bleek hier heel goed in te zijn. Tijdens mijn gesprekken gebruikte ik altijd beeldtaal. Ik gaf elke belemmerende gedachte een gezicht  om tegen te praten of ik vergeleek een situatie met een filmische scene om er objectiever naar te kunnen kijken.

​

Ik realiseerde me ineens dat ik dit mijn hele leven al doe. De reden dat ik altijd tekende was om de wereld om mij heen beter te kunnen begrijpen. Waarom zou ik dit niet ook voor anderen gaan doen?

​

Het praten, opschrijven en beeld geven aan een mentale worsteling om er vervolgens samen naar te kunnen kijken, werkt zo vreselijk bevrijdend. De rest van de wereld laten zien hoe jij je van binnen echt voelt, hoe jij de wereld ervaart, kan heel moeilijk zijn. Maar als je er eenmaal een beeld van kunt delen zul je verrast zijn hoeveel mensen zich herkennen en op zullen staan om er voor je te  zijn op een werkelijk helpende wijze. 

​

Een beeld die precies verwoord hoe jij je voelt, waar je naar kunt verwijzen, je aan vast kan houden als alles onoverzichtelijk wordt. Een tool die ik iedereen graag in handen wil geven.

​

Zo had ik in korte tijd een protoype van mijn eigen prentenboek voor hoogsensitieve kinderen "Het huisje in je hart" in handen en maakte ik persoonlijke illustraties voor mensen die ook graag tastbaar maken wat er in hun binnenwereld allemaal speelt. Een Anker illustratie, zodat degene kan vasthouden aan een gevoel van overwinning of juist zodat degene zichzelf kan herinneren aan een bepaald negatief patroon die steeds weer de kop op steekt en het zo op tijd een halt toe kan roepen. 

​

Meer over Anker illustraties lees je hier.

​

Inmiddels kan ik met trots zeggen dat ik ben wie ik ben. Dat ik mezelf teruggevonden heb door te delen waarvan ik dacht dat mensen daarvan terug zouden schrikken. En boy, ik had nooit verwacht ik ooit zo'n bevrijdend leven zou kunnen leiden.

Deze bevrijding gun ik iedereen! En het is haalbaar als je maar durft te delen. Als je het aandurft om een open en kwetsbaar gesprek te voeren over mentale gezondheid.

Om mentale gezondheid bespreekbaar te maken begon ik de #MindMiesjes movement. Allesover deze unieke, handgemaakte producten en het beeldmerk kun je lezen op deze pagina: #MindMiesjes.

​

En nu ben ik benieuwd naar jouw verhaal en ik zou het geweldig vinden als je die met mij wilt delen.

​

Liefs, Sanne-Mari