Dit verhaal begint met een steeds terugkerende, vage herinnering. Het gevoel van liggen op een deken in het gras. Je ligt op je rug en kijkt omhoog. Je ziet de boomtoppen boven je langzaam wiegen in de wind. Wolken komen voorbij, maar het is een warme zomerdag en de lucht is verder helderblauw. De geur van aarde en oude deken dringen je neus binnen. De geur van je huid die een dag in de zon is geweest en de geur van buitenspelen. Je hoort het geluid van vogels die voor jou het typische geluid van zomerdagen symboliseert en je realiseert je dat dit een van je jongste herinneringen is. Je lag als kind in de tuin en je was in slaap gevallen op een oude deken. En alles voelde heel compleet.

 

Je voelde geen noodzaak om gelijk op te staan en verder te spelen, je maakte je geen zorgen over vieze kleding of beestjes in je haren. Want jullie waren samen één geheel. Geen verantwoordelijkheden die zwaar op je schouders drukten, alleen een stroom aan creatieve bubbel gedachten die omhoog kwamen. Nieuwe avonturen en ideeën over spellen om te spelen, hutten om te bouwen en dromen om te schilderen. En een groeiende vreugde in je lijf bij het idee dat je zulke mooie dingen allemaal kunt gaan doen!

 

Dit is de meest ontspannen plek waar je ooit bent geweest. Het komt in je op als je denkt aan hoe je je als kind op je plek voelde in de wereld.

 

Maar meer van die herinneringen zijn er niet. Je werd ouder, kreeg meer verantwoordelijkheden, twijfels en onzekerheden. Je wilde je best doen voor iedereen en je hoopte iedereen uit te kunnen nodigen, daar, op die oude deken. Maar dat was niet genoeg. Er waren mensen die de bubbel gedachten lek prikten, er kwamen wolken voor de zon en de nacht begon te vallen. Het werd kouder om je heen. Over je gedachten vielen steeds meer schaduwen. En, zoals schaduwen kunnen doen, pakten ze samen tot één geheel. Maar wel heel langzaam en stil. Je kon het niet voelen aankomen totdat… je op een dag wakker werd in een huis, met werk, met vrienden, maar in een leven dat volledig was vormgegeven onder invloeden van de schaduw.

 

Je voelt je niet meer als dat kind in het gras. Er is geen tijd meer voor liggen luieren in de zon en de creatieve ideeën lijken kinderachtig, nutteloos, tijdverspilling. Vriendschappen en relaties zijn belangrijk, maar zo belangrijk dat je je moet aanpassen en klaar moet staan voor anderen waar je maar kan. Zo is het leven gewoon, dat doet iedereen toch?

 

En als je kind in het gras je op je schouder tikt, dan veeg je geïrriteerd het vingertje van je schouder en je zegt dat het maar even ergens anders moet gaan spelen.