#3.DE KLUIZENAAR EN HET PODIUMBEEST

Dit blog bericht is onderdeel van een serie illustraties die ik voor een persoonlijk project heb gemaakt: "Kleine Krochten van mijn Brein"

Nadat ik creatief vast kwam te zitten in de krochten van mijn ingewikkelde brein, besloot ik niet langer te willen nadenken. Ik wilde gewoon wat blijven dóen. Iets wat ook echt nodig is voor mijn gezondheid. Ik ben als een creatieve haai: ik moet creatief in beweging blijven anders ga ik dood.

Ik ben illustraties gaan maken op gevoel. Alleen maar wat er in mij op komt. Zie het als "veredelde doodles". Na het maken van zo'n illustratie kijk ik waarom ik het waarschijnlijk gemaakt heb. Waarom is dit beeld uit mijn brein naar voren gekomen, wat zegt het over mij als mens en wat zegt het over waar ik, op dit moment, in mijn leven mee rondloop? Omgekeerde wereld van hoe ik traditioneel een illustratie zou maken; een beeld bij een verhaal.

Here we go:

De derde illustratie van deze serie:

Ik ben begonnen met het opnemen van een video. Dit is iets wat ik nog niet eerder zo heb gedaan, omdat ik mezelf niet zie als iemand die graag in beeld verschijnt. Wat vreemd is, omdat ik ook iemand ben die graag en veel praat.

Al ligt dat wel erg aan hoe veilig ik mij voel.

Dat zal wel voor iedereen gelden. Maar toch is hier iets tegenstrijdigs aan de hand.

Als ik me in een sociale omgeving begeef, dan lijkt er soms een automatisch knopje om te gaan. Ik ben geen verlegen mens, ik kan makkelijk met mensen praten en ik ben ook makkelijk om mee om te gaan. Ik kan grapjes maken en ongemakkelijkheden wegnemen. Ik weet waar ik naar kan vragen of wat ik kan zeggen om iemand een gevoel te geven dat ik geluisterd heb. En vaak luister ik ook echt. Ik ben vaak echt geïnteresseerd in mensen. Maar dan niet in hun werk of hun hypotheek ofzo. Ik wil weten wie ze zíjn. Nogal een lastig onderwerp om gelijk in te duiken op het schoolplein zeg maar.

Na een nieuwe ontmoeting met iemand gebeurd het vaker dan eens dat iemand enthousiast is over mijn werk en vaak langer op dat onderwerp op door wil gaan. Ik kom, in die zin, nooit iemand tegen die ik niet kan uitleggen wat ik doe en die daar dan niet de waarde van in kan zien.

Maar dan ben ik weer uit beeld. Terug gekrabbeld naar mijn thuis. Naar mijn warme, veilige haven. Dan doe ik de voordeur achter me dicht en voel ik een enorme opluchting en vrijheid. Het gevoel van het uittrekken van een veel te strak kledingstuk. En dan denk ik "ik wil nooit meer onder de mensen komen".

En daarna komt er een soort replay van het hele social gebeuren in mijn hoofd. Ben ik niet té enthousiast geweest? Heb ik te veel over mijzelf gepraat? Was ik wel voldoende attent naar de ander? Etcetera.

Die replay is irritant, maar ik ken 'm inmiddels en kan het steeds makkelijker aan mij voorbij laten trekken en mijn schouders ophalen. Niks meer aan te doen. Ik heb in elk geval mensen enthousiast gekregen over mijn werk en misschien houd ik er dan mooie contacten aan over.

Maar als ik dan dezelfde soort enthousiaste mensen online probeer te bereiken, via social media posts bijvoorbeeld, blijft het veel stiller.

Dus... had ik bedacht een tussenweg op te zoeken. Video. Waarin ik vertel over mijn werk alsof we elkaar voor het eerst ontmoeten.

Net als in het echte leven, kost het me niet veel energie om mijn verhaal te vertellen en sociaal te zijn naar de camera en ik beleef er ook wel plezier aan. Ik vind het een uitdaging die mij op de juiste manier prikkelt. Met enthousiasme bouw ik een kleine studio voor mijzelf en besteed extra aandacht aan wat ik wil vertellen. Ik stel met veel zorg de camera scherp en stel de lichten af zodat ik fris in beeld kan verschijnen.

Tevreden kom ik die dag thuis. Ik ben trots op mijzelf. Wat een leuk mens ben ik! En wat heb ik een mooie manier gevonden om naar buiten te treden zónder die sociale kater achteraf!

De volgende dag klap ik mijn laptop open, schenk een lekkere kop thee in en maak me klaar om de video verder af te werken.

Ik luister naar het verhaal wat ik mezelf vanaf het beeldscherm zit te vertellen. Fris en fruitig, in mijn zelfgefabriceerde studio...

En ik denk: "ben ik niet te overdreven?".

Damn it.

Ik ben van beiden een beetje: het podiumbeest, wat prima in de spotlights kan staan en weet wat ze daar moet doen. En bovendien wéét dat die podiumplek de sleutel is tot verder groeien met mijn missie. Vandaar de sleutel in de bek.

En de kluizenaar. Diep weg gedoken onder een deken en niemand willen zien. Een kant van mij die nodig is voor het opdoen van nieuwe wijsheden over mijzelf en mijn missie. Vandaar de uil.

En soms bijt dat elkaar. Het zal waarschijnlijk een levenslange zoektocht zijn om die twee met elkaar in balans te brengen. Maar, waar de balans vooral uitsloeg naar de kluizenaars kant, komt nu eindelijk het podiumbeest ook grommend dichterbij. Want die video, die komt er!

Ben je nieuwsgierig naar de video waar deze post over gaat? Schrijf je dan in voor mijn nieuwsbrief en ontvang als eerste een link om de video te bekijken.

Omdat ik nog niet veel weet van hoe mijn brein werkt, maar wél al ontdekt heb dat ik in mijn werk uitdaging nodig heb, heb ik wat kaders en regels opgesteld voor deze serie illustraties. Zo is elk beeld een afbeelding van een kamertje. Soms is het kamertje opengebroken, soms helemaal afgesloten. Iets wat misschien iets zegt over mijn eigen kwetsbaarheid en openheid op dat moment. Een andere regel is dat ik er dus niet te veel over mag nadenken. Ik ben dus niet eerst gaan zitten doorgronden hoe ik me vandaag voel, maar ben gewoon begonnen zonder oordeel. Ik heb er geen deadlines aan verbonden, een illustratie is af zodra ik het af vind. Op gevoel.