Stel je voor dat je cliënt geleerd heeft wat vaker dingen los te laten en te gaan leven in het moment. De dag te ervaren als een soort golvende beweging waar hij zich door mag laten meevoeren. En dat hij vertrouwen mag hebben in wat zijn eigen gevoel hem ingeeft. Hij heeft geleerd dat elke dag schrijven er voor hem voor zorgt dat hij dicht bij zichzelf blijft en daardoor zich wel kan overgeven aan de dag, zonder te veel van zichzelf te verliezen in anderen. Geweldige praktische ingevingen om te blijven uitoefenen.

Maar dan komen er een paar drukke dagen op werk, waardoor het schrijven er bij in schiet en hij zich laat meeslepen door emoties en meningen van anderen. Hij ervaart stress, verliest het overzicht en wil zo snel mogelijk controle terugpakken. Hij probeert situaties voor te zijn en gaat in de toekomst leven. Waarom gaat alles ineens weer zo moeizaam?

Hij slaapt slechter, staat met zware benen op om zijn dag te beginnen, gaat zitten met zijn eerste kop koffie van de dag en ziet ineens zijn Anker Illustratie aan de muur. Het brengt hem terug naar alles wat hij bij jou geleerd heeft. Hij ziet een golf, die symbool staat voor het meebewegen met het leven. Hij ziet misschien een pen of een boek, wat hem eraan herinnert dat het schrijven een primaire levensbehoefte voor hem is. Dé tool om dicht bij zichzelf te blijven staan. En zo spreken er nog veel meer elementen uit de Illustratie hem aan op zijn gevoel van stress en controle verlies. Hij kan klakkeloos de adviezen uit de illustratie weer tot zich nemen. Hij drinkt in rust zijn koffie op, legt zijn telefoon weg en begint zijn dag weer met schrijven.